ျမန္မာလို ေနခ်င္တယ္။

ခုတေလာ ဘာေရာဂါထေနမွန္း မသိဘူး။ ရံုးသြားကာနီး အ၀တ္အစားေရြးရင္ ျမန္မာလို ေတာ္ေတာ္၀တ္ခ်င္ေနတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ လက ျမန္မာျပည္ ခဏျပန္ျဖစ္ေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ ရွမ္းရင္ဖံုးေလးေတြ ၀ယ္လာမိတယ္။ ဒီမွာတရားပဲြသြားတာေလာက္က လဲြၿပီး ၀တ္စရာ လမ္းလည္း သိပ္မရိွပဲနဲ႔။ မွတ္မွတ္ရရ ၀မ္းဆက္လည္း ႏွစ္စံု သံုးစံု ခ်ဳပ္လာျဖစ္ေသးတယ္။ လူက နည္းနည္း ၀ခ်င္လာလုိ႔ ခ်ပ္ခ်ပ္ရပ္ရပ္ရိွမယ့္ ျမန္မာ ၀တ္စံု၀တ္ခ်င္လာတာလည္း ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ ေဘာင္းဘီရွည္ေတြ ဆိုဒ္မေတာ္လုိ႔ ခဏခဏ အသစ္၀ယ္ရတာ မုန္းလာတာလည္း ပါမယ္ထင္တယ္။ နက္ျပာေရာင္ ၀မ္းဆက္ေလး ၀တ္လုိက္ရင္ လူက နည္းနည္းေသးသြားသလို ထင္ရတာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္လိမ့္မယ္။

တခါတေလလည္း စတိုင္ပန္နဲ႔ တဲြၿပီး ရွမ္းရင္ဖံုးေလးေတြ ၀တ္ျဖစ္တယ္။ အေပၚက တစ္ထပ္ အျမဲတမ္း၀တ္ထားေတာ့လည္း ဘာ၀တ္ထားမွန္းေတာင္ သိၾကမယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ တရက္ေလာက္ေတာ့ ခ်ဳပ္လာတဲ့ ၀မ္းဆက္ကို ၀တ္သြားဦးမယ္ စိတ္ကူးတယ္။ ေသာၾကာလုိ ေန႔မ်ိဳးျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။ ပု၀ါျခံဳလည္း ဒီက ေပ်ာ့ေပ်ာ့ပါးပါးေလးေတြကို အရင္ကၾကိဳက္ေပမယ့္ အခု ေမျမိဳ႕က ၀ယ္လာတဲ့ ထူထူထဲထဲ အဘြားၾကီး ဒီဇိုင္းေတြကို ပိုျခံဳျဖစ္ေနတယ္။

မနက္တိုင္း ျမန္မာ ၀တ္စံုေတြကို ဘီရိုထဲက ထုတ္ထုတ္ၿပီးမွ စိတ္ထဲက ေ၀ခဲြမရပဲ တျခားဟာေတြ ၀တ္၀တ္သြားမိေနတယ္။ ရံုးကလည္း အၾကီးၾကီးလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ယူနီေဖာင္းလည္းမရိွပါဘူး။ ဘာလုိ႔ ကိုယ္၀တ္ခ်င္တာ မ၀တ္ရဲရတာလဲလို႔လည္း ေတြးေတြးေနမိတယ္။ တကယ္ေတာ့ အမ်ားၾကားထဲမွာ တေယာက္တည္း ထူးထူးျခားျခားၾကီး ျဖစ္မေနခ်င္တာပါ။ ဒါေပမယ့္ ၀တ္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကို ျပင္းျပေနတယ္။

ေန႔လည္စာစားလည္း ႏွစ္ဘူတာေလာက္ ရထားစီးၿပီး ပနစူလာမွာ သြားစားခ်င္ေနတယ္။ တကယ္တမ္းေတာ့ မစားျဖစ္ပါဘူး။ ရံုးကလူေတြနဲ႔ တဖဲြ႕ၾကီး သြားရတာ အေလ့အထလုိ ျဖစ္ေနေတာ့ ငါ့ဘာသာငါ သက္သက္သြားမယ္ ေျပာရမွာ တမ်ိဳးၾကီးျဖစ္ေနတယ္။ လုိက္လိုက္သြားၿပီး စားေနက်ေတြ စားတာကိုပဲ စိတ္ထဲ မစားခ်င္ပဲျဖစ္ေနတယ္။ သူတုိ႔လည္း တခါေခၚသြားၿပီး ဧရာ၀တီမွာ ေၾကးအုိးဆီခ်က္ လုိက္ေကၽြးျဖစ္ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အျပင္ထြက္ကာနီး ဆိုင္ေရြးရင္ တရုပ္ဆိုင္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေနတာ မ်ားတယ္။ အလုပ္ပါးတဲ့ ရက္မ်ားဆို ၀ူလန္း၊ ကလန္းမန္းတီး၊ တ်ံဳ ဘာရူေလာက္ထိ သြားစားျဖစ္ေပမယ့္ ပနစူလာသြားစားၾကဖု႔ိကို ဘာရယ္မသိ ေျပာမထြက္ျဖစ္ေနတယ္။

စကားေျပာလည္းေန႔တုိင္း တရုပ္သံေတြပဲ ၾကားေနရက် အဂၤလိပ္လုိပဲ ေျပာေနက်ကေန ျမန္မာလို အားရပါးရ စကားေျပာခ်င္ေနတယ္။ နားလည္တခ်က္ မလည္တခ်က္ စကားေတြကို နားေထာင္စဥ္းစားေနရတာကို ညည္းေငြ႕လာတာလည္း ပါမယ္။ ရံုးကလူေတြနဲ႔လည္း အဆင္ေျပပါတယ္။ စိတ္ဓာတ္ျပည့္တဲ့ သူေတြနဲ႔ အလုပ္လုပ္ရတာ စိတ္ခ်မ္းသာေပမယ့္ ကုိယ္နဲ႔ စိတ္တူကုိယ္တူ အေတြးတူ အက်င့္တူ ျမန္မာ တစ္ေယာက္ေလာက္ အလုပ္ထဲ ရိွေစခ်င္သလိုျဖစ္ေနတယ္။

ေန႔လည္ ထမင္းစားတုန္းမွာ ျမန္မာေတြနဲ႔ စကားထုိင္ေျပာခ်င္တယ္။ ျမန္မာထမင္းဟင္းနဲ႔ ေန႔တိုင္းစားခ်င္ေနတယ္။ ျမန္မာလုိ ၀တ္ၿပီးေတာ့ေပါ့။ အီးေမးလ္ေရးရင္လည္း ျမန္မာလို ေရးခ်င္တယ္။ ရံုးက Things To Do List ကိုေတာင္ ျမန္မာလို ေရးထားျဖစ္တယ္။ အီးေမးလ္ေတြကိုလည္း ျမန္မာလုိ ဖတ္ခ်င္တယ္။ သတင္းစာဖတ္လည္း ျမန္မာလုိဖတ္ခ်င္တယ္။ ရံုးမွာလည္း တခါတခါ ျမန္မာလုိ ေယာင္ေယာင္ၿပီး ထြက္ထြက္သြားတတ္ေသးတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ေျပာတာပါ။ ခုတေလာ ျမန္မာေရာဂါထေနပါတယ္လု႔ိ။ ျမန္မာျပည္ျပန္ၿပီး မုန္႔ဟင္းခါးပဲ သြားေရာင္းစားရင္ ေကာင္းမလားလဲ ဟုိတေလာက စဥ္းစားေနမိေသးတယ္။ ျမန္မာျပည္က ျပန္လာတာ မၾကာေသးလို႔ အနာမက်က္ေသးတာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ အင္း...

Back from Virtual World

ဂိမ္းေတြကို မေဆာ့ေတာ့ပါဘူးလုိ႔ အၾကိမ္ၾကိမ္ ဆံုးျဖတ္တယ္ အၾကိမ္ၾကိမ္ ျပန္ေဆာ့တယ္။ အက်င့္ကို မေကာင္းဘူး။ ညနက္နက္သြားလို႔ ရံုးေနာက္က်တာလဲ ခဏခဏ။ မန္ေနဂ်ာက သေဘာေကာင္းလို႔သာ ေတာ္ေတာ့တယ္။ သေဘာေကာင္းဆို သူ႔မိန္းမကလည္း ကိုယ့္ေဆာ့တဲ့ဂိမ္းေဆာ့သကိုး။ ငါ့မိန္းမကို Add လိုက္ပါဦး ဆိုေတာ့ ကိုယ္က ဆန္႔ငင္ ဆန္႔ငင္ျဖစ္သြားတယ္။ ညည ဂိမ္းေတြေဆာ့ၿပီး ေနာက္ေန႔ MC ယူရင္ မိေတာ့မွာကိုး။ အဲဒါန႔ဲ သူ႔မိန္းမရိွတဲ့ ဂိမ္းတစ္ခုတည္း မကစားေတာ့ပဲနဲ႔ Face Book မွာ ဂိမ္းေတြ ျဖန္႔ကစားရတယ္။ တမ်ိဳးတည္း ဖိကစားေနရင္ ရိပ္မိမွာစိုးလို႔။ အလုပ္ေကာင္းေတြ လုပ္ေနတာ။

အြန္လိုင္းေဆာ့တဲ့ အျပင္ Virtual Family နဲ႔ ကေလးေတြေမြးထားေသးတယ္။ အစားအေသာက္၀ယ္ေပးရ။ အိမ္ကို ျပဳျပင္ရ ေမြးထားတာေတြ ေနမေကာင္းရင္ ေဆးကုရ။ စာလုပ္ၾကရင္ လိမၼာရင္ ခ်ီးၾကဴးရ။ မေတာ္တာလုပ္ရင္ ဆံုးမရ။ ဟိုဟာ ဒီဟာ ၀ယ္ေပးရ။ ျခံရွင္းရ ျခံထဲက Collectables ေတြ လုိက္ေကာက္ေရာင္းရ အိုအလုပ္ကို ရွုပ္ေနတာပါပဲကြယ္။

ေယာက္်ားကလည္း သိပ္ၾကည့္မရေတာ့ဘူး။ စေနတနဂၤေႏြဆို ဂိမ္းထဲက မထြက္လုိ႔။ သူငယ္ခ်င္းေတြဆိုလည္း ဖုန္းေျပာဖုိ႔ေတာင္ သိပ္စိတ္မပါ။ ဂိမ္းထဲမွာပဲ ဘ၀ၾကီးကို ႏွစ္ထားသလို ျဖစ္ေနလို႔ သူငယ္ခ်င္း အရင္းေခါက္ေခါက္ေတြလည္း ဆဲကုန္ၾကၿပီ။ ဒါလည္း ေဆာ့တာပဲ။ ဟုိနားဒီနား သြားဖို႔ အျပင္ထြက္ဖို႔ေတာင္ စိတ္မကူးႏုိင္။ စိုက္ထားတဲ့ အခင္းေတြ ပ်က္စီးကုန္မယ္။ သူမ်ားျခံမွာ အငွားလိုက္လုပ္မွ ပိြဳင့္က ျမန္ျမန္တက္မွာ ေမြးထားတဲ့ Pet ကို ပစၥည္းမ်ားမ်ား ၀ယ္ေပးႏုိင္ေအာင္ မ်ားမ်ားဖိေဆာ့မွ။ စားေသာက္ဆိုင္ကလည္း ပစ္ထားလို႔ မရဘူး။ အလုပ္သမားေတြ Energy က်ကုန္ရင္ ပစ္လဲကုန္ၾကမွာ။ အို အရူးတပိုင္းကို ဂိမ္းကိုေဆာ့ေနတာ။ သတင္းပလင္း ဘေလာ့ဂင္းလည္း ပစ္သာထား ဂိမ္းကို အရင္ဖြင့္ရမွ။

အက်ိဳးဆက္ကေတာ့ ရံုးမွာလည္း တေနကုန္ထိုင္ အိမ္ျပန္ေရာက္လည္း ဆက္ထုိင္နဲ႔ လူက ေလးလံကိုက္ခဲ ေညာင္းညာလာတာပဲ။ အမယ္ၾကီးအိုလုိ ဟုိနားက ကိုက္သလိုလုိ ဒီနားက နာသလုိလုိ။ ေခါင္းကိုက္တတ္တဲ့ အက်င့္လည္း ရလာတယ္။ မ်က္လံုးကလည္း ပိုမွဳန္လာတယ္။ အထုိင္မ်ားေတာ့ ၀မ္းကလည္းခ်ဳပ္။ မီးေခ်ာင္းေအာက္မွာပဲ ေနတာမ်ားေတာ့ မ်က္လံုးကလည္း အလင္းေရာင္ မၾကည့္ႏုိင္။ အျပင္ေလာကနဲ႔ အထိအေတြ႔နညး္လာေတာ့ ေနနည္းနည္းပူလည္း မခံႏုိင္ ေလနည္းနည္းတုိက္လည္း ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္။ မိုးနည္းနည္းမ်ားမိရင္ ဟပ္ခ်ိဳးကအရင္။

မျဖစ္ေတာ့ဘူး ဒီအတိုင္းဆို မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ စိတ္ကေတာ့ သိေနလည္း လူကကြန္ပ်ဴတာနားက မခြာႏုိင္။ ခႏၵာကိုယ္က လံုး၀ျငင္းဆန္မွပဲ ရပ္ျဖစ္ေတာ့တယ္။ လူက ဘယ္အရပ္ေဒသေရာက္ေရာက္ အိပ္တယ္။ ရထားေပၚမွာ မွတ္တုိင္ အျမဲေက်ာ္ေက်ာ္ပါတယ္။ ကားဆို အင္တာခ်ိန္းေရာက္မွပဲ ဆင္းတာမ်ားတယ္။ ရံုးကျပန္လာလုိ႔ လြယ္အိပ္ပစ္ခ်ၿပီးရင္ လူပါ အ၀တ္အစားေတာင္ မလဲႏုိင္ပဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ့ ေန႔ေတြေတာင္ ရိွလာတယ္။

အဲလို ဂိမ္းနဲ႔ နည္းနည္းေ၀းသြားၿပီး နည္းနည္း လူနဲ႔သူနဲ႔ ျပန္တူလာမွ ကမ္းေျခဘက္ကို တရက္ စက္ဘီးနဲ႔ ထြက္ျဖစ္ၾကတယ္။ အိုးေလာကၾကီးက ထူးဆန္းေနသလိုပဲ။ ပင္လယ္နဲ႔ ေရနဲ႔ သစ္ပင္နဲ႔ ကမ္းေျခနဲ႔ ေရလိွဳင္းနဲ႔ သဲျပင္နဲ႔ ျမက္ခင္းနဲ႔။ ျပတင္းေပါက္က အျပင္ကို ၾကည့္ေတာ့လည္း ေနေရာင္နဲ႔ မိုးေရ နဲ႔ သစ္ပင္နဲ႔ ငွက္ေတြနဲ႔ တိမ္ေတြနဲ႔ လေရာင္နဲ႔ ။ငါစေန တနဂၤေႏြေတာင္ ဒါေတြနဲ႔ စိတ္အပန္းေျဖဖို႔ အခ်ိန္မရပဲ ဘာေတြလုပ္မိေနပါလိမ့္ ေတြးမိတယ္။ လူလည္း ခ်ည့္နဲ႔ေနၿပီ။

ဂိမ္းမင္းကိုေတာ့ ေတာ္ဦးမွလို႔ ေတြးမိတယ္။ ကိုယ့္ဘေလာ့ကို ကိုယ္ျပန္လာလည္တယ္။ မဖတ္လုိက္ရတဲ့ ဘေလာ့အေၾကြးေတြ လိုက္ဖတ္တယ္။ မနက္ျဖန္ဆုိ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္အိမ္ကို သြားလည္မယ္။ ၀င္းဒိုးေရွာ့ပင္းလည္း ထြက္ဦးမယ္။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းလည္း ေက်ာင္း၀ယ္ဖို႔ အလွဴေငြ သြားထည့္ဦးမယ္။ မနက္စာကို အိမ္ရိွလူကုန္ကို ႏုိ႔စိမ္းေခါက္ဆဲြ ခ်က္ေကၽြးဖုိ႔ အကုန္ျပင္ဆင္ထားတယ္။ ပနစူလာကိုလည္း အဆင္ေျပရင္ လက္ဖက္ေလးဘာေလး သြား၀ယ္ဦးမယ္။ အျပင္ကို သိပ္ထြက္ခ်င္တဲ့ အိမ္ကလူၾကီးကေတာ့ ေပ်ာ္ျမဴးေနေလရဲ့။ Virtual World မွ တေခါက္အျပန္ ေပါ့ကြယ္။

အလုပ္သစ္ တဲ့ အလုပ္သစ္

ရံုးအသစ္ကိုေရာက္ေနတာ သံုးပါတ္ျပည့္ပါၿပီ ဒီေန႔နဲ႔ဆို။ ရံုးအသစ္က ယိုးဒယားေစ်းလို႔ေျပာၾကတဲ့ ဂိုးလ္းဒင္းမုိင္းလ္ အေပၚထပ္မွာမို႔လို႔ အရင္ရံုးလို ရထားေပၚကဆင္းတာနဲ႔ မေရာက္တာ တေၾကာင္း အိမ္နဲ႔ပိုလွမ္းလို႔ ေစာေစာထရတာ တေၾကာင္း ညဘက္ဆို မ်က္လံုးက ဘယ္ႏွယ့္မွ ေတာင့္မခံႏုိင္ပဲ အိပ္ခ်င္တာ တေၾကာင္း ကြန္ပ်ဴတာကို ေဖာ္မတ္ျပန္ခ်လိုက္လို႔ Font မသြင္းရေသးတာ တေၾကာင္းနဲ႔ ဘေလာ့ဂ္ေလးကို ပစ္ထားရပါတယ္။

အရင္ရံုးတုန္းက ကိုယ့္LapTopေလး ရံုးကိုသယ္သြားေတာ့ အလုပ္ထြက္ခ်ိန္မွာ အရင္ရံုးက အမွတ္တရေတြ ဘာမွ မၾကည့္ခ်င္တာနဲ႔ Personal ဖုိင္တခ်ိဳ႕ သိမ္းၿပီးတာနဲ႔ စက္ကုိစိတ္နာနာနဲ႔ ေဖာ္မတ္ခ်ပစ္လုိက္တယ္။ ဘာမွလည္း ဆိုင္ေတာ့ မဆိုင္ဘူး။ အဲလုိပဲ တခါတေလလည္း လူက အူေၾကာင္ေၾကာင္။ အလုပ္ေတြ ရွုပ္တာေပါ့ အလကားေနရင္း အလကား။

အလုပ္အသစ္မွာေတာ့ သူေဌးအသစ္က LapTop အသစ္ေလး တလံုး ၀ယ္ေပးပါတယ္။ ခက္တာက သူက ဗစ္စတာမွဗစ္စတာ ျဖစ္ေနတာပဲ။ ပိုက္ဆံေပး၀ယ္ရတာခ်င္းတူတူ XP ဆုိမတန္ဘူးမ်ား ထင္လုိ႔လားမသိ။ ကိုယ္ကလည္း အိမ္က ဗစ္စတာ တစ္လံုးေတာင္မွ မသံုးတတ္လုိ႔ အိမ္ကလူက ပါတီရွင္းခဲြၿပီး XP ထည့္ေပးထားရတာ။ ငါ့ကြန္ပ်ဴတာပဲ ငါသံုးမယ္လို႔လည္း မရ။ ဒီလုိနဲ႔ပဲ ဗစ္စတာနဲ႔ပဲ နပမ္းသတ္ၿပီး ခုေတာ့လည္း နည္းနည္းရလာပါၿပီ။ အထားအသုိေတြက ေျပာင္းေနေတာ့ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာ လုိက္လိုက္ရွာရတာကိုက အလုပ္တစ္ခု။

Microsoftက ေနာက္ထပ္ အသစ္ထုတ္ရင္ XP ကိုအေျခခံတဲ့ ဟာမ်ိဴး ထုတ္မယ္လုိ႔ အိမ္ကလူေတြ ေျပာေနၾကတာ နားစြန္နားဖ်ား ၾကားတာပဲ။ သာဓုပါေတာ္ သာဓုပါ။ ေတာက်တယ္ပဲ ဆိုဆို ဗစ္စတာကို မကၽြမ္းက်င္ဘူး။ အဆင္အျပင္ေလးလွေပမယ့္လို႔ လုပ္ေနက်ဟာနဲ႔ သက္သက္ခဲြထြက္သြားသလိုပဲ။

ရံုးအသစ္လည္းျဖစ္ ထံုးစံအတိုင္း လူေဟာင္းခ်န္သြားတဲ့ အလုပ္ေဟာင္းေၾကြးက်န္ေတြကို ထုိင္ရွင္းေနရတဲ့အခ်ိန္၊ ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ့ ပံုစံျပန္ျဖစ္ေအာင္ Filingကအစ ျပန္လုပ္ေနခ်ိန္၊ အဟဲ သူေဌးအသစ္ေရွ႕မွာ အလုပ္ၾကိဳးစားျပေနရတဲ့ အခ်ိန္လည္းဆိုေတာ့ ယားရင္ေတာင္ မွတ္လာရတယ္ အဟဲ။ လကုန္ရင္ ၁၃လစာေပးမယ္ဆိုလို႔ ၾကိဳးၾကိဳးစားစား ဖုိးသခြားလုပ္ေနရတာေပါ့။

သူေဌးအသစ္က မဆိုးရွာပါဘူး အစမ္းခန္႔မထားပဲနဲ႔ တခါတည္းခန႔္မယ္တဲ့ အဲဒါဆုိ ဂၽြန္လကုန္ ၁၃လစာေပးရင္ ရေအာင္လုိ႔တဲ့။ တခုကေတာ့ ပံုမွန္အတိုင္း အစမ္းခန္႔ မရိွေတာ့တဲ့အတြက္ သံုးလျပည့္ရင္ လစာကို ျပန္မညိွေတာ့ဘူးတဲ့။ Annual Increment ပဲရိွေတာ့မယ္တဲ့။ ကိုယ္လည္း ၁၃လစာ လုိခ်င္တာနဲ႔ ေခါင္းညိတ္လိုက္ေရာ။ အိမ္က်ေတာ့မွ ငတံုးရဲ့တဲ့ အခုမွ၀င္တဲ့ လူကို၁၃လစာေပးလည္း ဘယ္သူက အျပည့္ေပးမွာလဲတဲ့ အခုမွ အလုပ္၀င္တာ တစ္လရိွေသးတာ ၁၂လနဲ႔စားၿပီးမွ ေပးမွာေပါ့တဲ့။ အဟီး ညံ့တာ ဟုတ္ပ ငါ့ႏွယ့္ေပါ့။ အဲဒါနဲ႔ ေပါက္တဲ့ နဖူးမထူးပါဘူးဆိုၿပီးေတာ့ သူေဌးမ်ား စိတ္ေျပာင္းၿပီး တလစာ အျပည့္ေပးလို႔ ေပးညား အလုပ္ၾကိဳးစားေနရတာေပ့ါ။

ဒါေပမယ့္ တခုေကာင္းတာက ညေနျပန္ရင္ ယပလက္ေစ်းကေန ဇရစ္ရုိးေလး ၀ယ္လာလိုက္ အခ်ဥ္ဆီျပန္ခ်က္ေလး ခ်က္စားလိုက္၊ ဆူးပုပ္ရြက္ေလး ၾကက္ဥနဲ႔ေၾကာ္လုိက္၊ ရွမ္းနံနံေလး နဲ႔ ငါးအိုးကပ္ေလး ခ်က္လိုက္နဲ႔ စမတ္ကို ဂြမ္ေနတာပဲ။ ၾကက္ဖင္ဆီဗူးဆုိလည္း ဒီစလံုးမွာ အဲဒိ ယပလက္ေစ်းပဲ ေတြ႔ဖူးတာ။ ဒါလည္း အဂ်စ္က ၾကိဳက္တယ္ တခါတေလ ၀ယ္ေကၽြးရတယ္။ က်န္းမာေရးနဲ႔ မညီမွန္းသိေပမယ့္ တခါတေလေတာ့ စားပါေစေပါ့။ အမွန္က ကိုယ္က ပိုၾကိဳက္တာ။ ကိုယ့္ရုပ္ကိုယ္ၾကည့္ၿပီး လန္႔လန္႔လာလုိ႔ ေလွ်ာ့ေနရတယ္။

ေန႔ခင္းဘက္ ထမင္းထြက္စားလည္း ဂိုးလ္ဒင္းမိုင္းလ္မွာ ၾကြက္လုိပဲ ေျမေပၚေျမေအာက္ ဟုိဘက္လမ္း ဒီဘက္လမ္း အထပ္ႏွံေအာင္ ဆိုင္တကာရွာၿပီး လုိက္စားၾကတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ကေတာ့ ရုိးရုိးစားေနက် အရသာပါပဲ။ အမယ္နည္းနည္းပိုစံုတာေပါ့။ ထမင္းဆုိင္ေလး သံုးေလးခု ရိွတဲ့ ရံုးေဟာင္းကေန ဆုိင္ေတြအမ်ားၾကီး ရိွတဲ့ေနရာေရာက္လာေတာ့ အငတ္ၾကီးလုိပဲ ဟုိဟာလည္း စားခ်င္ ဒီဟာလည္းစားခ်င္ ျဖစ္ေနတယ္။ သရက္သီးစိမ္းလည္း လြယ္လြယ္၀ယ္လုိ႔ ရေနေတာ့ မုန္႔ဘိုးကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကုန္တယ္။ အရင္က တေန႔ကို တစ္ဆယ္ သံုးဖုိ႔ ဘက္ဂ်က္မွာ ရာထားရင္ အဲဒိပိုက္ဆံထဲက ကားကဒ္ ျဖည့္လုိ႔ရေသးတယ္။ ခုက ထမင္းဘုိးမုန္႔ဘုိးနဲ႔ကို မေလာက္ေတာ့တာ။ ဒါေတာင္ ရံုးအသစ္မွာ သူေဌးက မၾကာခဏဆိုသလုိ တရံုးလံုးစာ ေန႔လည္စာ ၀ယ္၀ယ္လာေကၽြးလို႔။ မဟုတ္ရင္ မလြယ္ဘူး။

ညေနခင္းရဲ့ေလေျပထဲမွာ...

ဆံပင္ေတြ ဆံပင္ေတြ ေရခ်ိဴးခန္းထဲမွာ။ ဆံပင္ေတြ ဆံပင္ေတြ မွန္တင္ခံုေရွ႕မွာ။ ဆံပင္ ေတြ အိပ္ယာေပၚမွာ။ အိုး ေနရာတကာ ဆံပင္ေတြ ျမင္ရင္ကို စိတ္ေတြကို ရွဳပ္တာ။ မုန္းစရာေကာင္းတာ။ ဒီေရာက္တည္းက ကၽြတ္လုိက္တဲ့ ဆံပင္။ လွည္းလိုက္ရတဲ့ ၾကမ္း။ ေခါင္းေလွ်ာ္ၿပီး ေရမ်ားသုတ္ၿပီးရင္ မ်က္ႏွာသာ ဘာမွမတင္ ရိွရမယ္။ ၾကမ္းေတာ့ အရင္ လွည္းပဲ။ မဟုတ္ရင္ ေအာ့ခ်င္လြန္းလို႔။ ဆံပင္ဆိုတာ မ်ားကလည္း ေခါင္းေပၚသာ လွတာ။ တျခားေနရာေရာက္ေတာ့ အေတာ္ရံြစရာေကာင္းတာေတာ့။

အရင္လုိ အတုိေလး ေယာက္်ားဆံပင္သာ ျပန္ထားခ်င္ေတာ့တာ။ စိတ္ကလည္း မရွည္တတ္။ ေက်ာလယ္ေက်ာ္ေနတဲ့ ဒီဆံပင္ဟာ အိမ္ကလူေၾကာင့္ေပါ့။ တသက္လံုး ရည္းစားမထားခင္ တေလွ်ာက္လံုး ကိုယ့္ဟာကို တုိတုိေအးေအးပဲ။ သူ႔ေၾကာင့္ သူ႔ေၾကာင့္ "ညေနခင္းရဲ့ေလေျပထဲမွာဘာညာ"၊"ကိုယ္ကေတာ့ အရွည္ေလး ထားေစခ်င္တာ။ အတိုထားခ်င္လည္း သေဘာပါ ဘာညာ" ေညာင္ေညာင္လည္း လုပ္ေရာ။ ေဒၚေရႊအိတုိ႔ကလည္း ခပ္ျပတ္ျပတ္ပဲ။ အဲဒိကတည္းကကို မညွပ္တာ ခုေက်ာလည္ကို ေရာက္တဲ့ထိပဲ။

ဒါေပမယ့္ ခုတေလာ အရမ္းပူေတာ့ ေခါင္းေခၽြးေတြ တအားထြက္တာတမ်ိဴး၊ ဟင္းခ်က္လို႔ ေခါင္းကိုေပါင္းထားလည္း ေခၽြးထြက္တာက တမ်ိဴးနဲ႔ ေခါင္းက မၾကာခဏေလွ်ာ္ရေတာ့ ဒီဆံပင္ရွည္ေတြ မုန္းကိုလာတာ။ သူအိမ္မွာရိွေနရင္ေတာ့ ကူသုတ္ေပး ကူေျခာက္ေပး ဆိုေတာ့ မေထာင္းသာဘူး။ မနက္ဘက္ ရံုးမသြားခင္ ေလွ်ာ္ရရင္ေတာ့ ေသခ်င္ေစာ္နံေအာင္ကုိ စိတ္ရွုတ္ရတယ္။

ကလိုရင္းခပ္ထားတဲ့ စင္ကာပူ၀ါးတား ႏိွပ္စက္တာမ်ား ကိုယ့္ဆံပင္အေတာ္သန္လုိ႔သာ ကၽြတ္ခ်က္ကေတာ့။ ငါ့ေခါင္းေပၚေတာင္ ဆံပင္က်န္ရဲ့လား စမ္းၾကည့္ရတဲ့အထိပဲ။ ဘာေခါင္းေလွ်ာ္ရည္ ေျပာင္းသံုးသံုးကို မရဘူး။ စိတ္မရွည္လုိ႔ ဘီးနဲ႔ တအားျဖီးပစ္တာလည္း ပါတာေပါ့ေလ။ ခုတေလာေတာ့ စိတ္ေတြ အိုက္အားၾကီးလုိ႔ ကိုယ့္ဆံပင္ ကုိယ္ကပ္ေက်းနဲ႔ ကိုက္ခ်င္စိတ္ ေပါက္ေပါက္လာတာ။

တခါတေလက်လည္း မိန္းမေတြက် ဘာလို႔ ဆံပင္ရွည္ထားရၿပီး သူတို႔ေယာက္်ားေတြက် ေအးေအးေနရပါလိမ့္လို႔ ဒီတေလာကလံုး အရိုးစဲြေနတဲ့ အယူအဆၾကီးကို အျမင္ကပ္လာမိတယ္။ ဟြန္း။

၀ေသာသူကို...

French fries ေတြစားရင္တဲ့ ကင္ဆာျဖစ္တတ္တယ္တဲ့။ ဆီေၾကာ္ေတြ မစားနဲ႔တဲ့။ ဟမ္ဘာဂါမစားနဲ႔တဲ့ ေျခသလံုးၾကီးမယ္တဲ့။ ၾကက္အေရခံြ ၀က္အေခါက္ေတြတဲ့ မစားသင့္ဘူးတဲ့။ ေရာဂါေတြတဲ့ အဲဒိမွာစုေနတယ္တဲ့။ ဂ်ံဴနဲ႔လုပ္ေတြမုန္႔ေတြ စားရင္တဲ့ ပို၀တယ္တဲ့။ ညေနခုႏွစ္နာရီေက်ာ္ရင္တဲ့ ဘာမွမစားနဲ႔ေတာ့တဲ့။ ဆီေတြကို တခါခ်က္ေၾကာ္ၿပီၤးရင္ သြန္ပစ္တဲ့ အဆိပ္ျဖစ္တတ္တယ္တဲ့။ ထမင္းစားၿပီးရင္တဲ့ အေအးေတြ Juice ေတြတဲ့ ေရခဲေရတဲ့ မေသာက္ရဘူးတဲ့။ ပို၀တယ္တဲ့။ ေရေႏြးၾကမ္းပဲေသာက္တဲ့။ ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္ရင္ ဆားခတ္ေသာက္ဦးတဲ့။ ထမင္းစားၿပီးၿပီးခ်င္းတဲ့ ထုိင္မေနနဲ႔တဲ့။ ဗုိက္ေခါက္ထူတယ္တဲ့။ လံုး၀သြားမလွဲနဲ႔တဲ့ အိပ္ေပ်ာ္သြားရင္ ေျဖေဆးမရိွတဲ့ (မွတ္ခ်က္။ အ၀လြန္ျခင္းအတြက္) ။ သၾကားလံုးမငံုနဲ႔တဲ့။ သၾကားေတြတဲ့ ဗိုက္ထဲကို အမ်ားၾကီး ၀င္ကုန္မယ္တဲ့။ ေကာ္ဖီမေသာက္နဲ႔တဲ့ ႏိွဳ႔မွဳန္႔ ႏုိ႔ဆီၤေၾကာင့္ ၀တာတဲ့။ နိဳ႔မေသာက္နဲ႔တဲ့ အဲဒါလည္း ၀တာပဲတဲ့။ မxxxxxxxxxxxxxနဲ႔တဲ့ ၀မယ္တဲ့။ xxxxxxxxxx ကိုေတာ့ ေ၀းေ၀းကေရွာင္တဲ့ အဆီတက္တယ္တဲ့။ xxxxxxxxx ဆို လံုး၀ကို မထိနဲ႔တဲ့ ဗိုက္ေခါက္ထြက္လာမယ္တဲ့ တဲ့ တဲ့။

အိုမ်ားလုိက္တာ ၀ေသာသူလုိက္နာရတဲ့ စည္းကမ္းေတြ။ ၀လာရင္ ဘာမွမေကာင္းဘူး။ အဓိက’က စိတ္လည္းမေကာင္းဘူး။ အလကားေနရင္း သူမ်ားထက္ တဆင့္နိမ့္ေနသလိုပဲ။ ဂ်င္းေဘာင္းဘီေတြ ၀တ္ရင္ စိတ္ညစ္ရတယ္။ ရင္စီးအက်ီေလးေတြ ၀တ္ေတာ့ ရထားေပၚမွာ ေနရာထေပးၾကတယ္။ စိတ္နာတယ္။ ၀ေဖာင္းကစ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာၾကီးကို ဖုံးဖိဖုိ႔ ဆံပင္ကို မစီးရဲဘူး။ အစက ၀၀ကစ္ကစ္ေလးဆို ခ်စ္စရာေလးေပါ့လို႔ ေျပာတဲ့သူလည္း အခုေတာ့ အသံေတြတိတ္လို႔။ ဟြန္း။ အရင္တုန္းက သူပဲ ေျမွာက္ေျမွာက္ေပးတာ။

ဟိုက္ရွားပါး ၀လို႔ လွလုိ႔ပါလား ကေနစၿပီး ေမးႏွစ္ထပ္ျဖစ္ေနၿပီေနာ္။ ထိန္းဦးေနာ္။ သိပ္တက္လာမွ ျပန္ခ်ရတာ ပိုခက္မယ္။ ၀တာ က်န္းမာေရးအတြက္ မေကာင္းဘူး။ ေလ့က်င့္ခန္းတခုခုကုိ မွန္မွန္လုပ္ပါလား။ ေဘာလံုးနဲ႔တူလာၿပီ။ ၀ၿပီးျပန္က်လည္း ခဏပဲ။ အေကာင္းဆံုးက ညေနစာမစားနဲ႔ေတာ့။ ေယာက္်ားက ပစ္သြားဦးမယ္အထိ အမ်ိဳးစံု ၾသဘာေပးၾကပါတယ္။ ဆရာေဖျမင့္ရဲ့ က််န္းမာေရးလိုက္စားျခင္း ၀တၱဳတိုကို အရင္က ဖတ္လုိ႔ေကာင္းတဲ့ ရသစာေပအေနနဲ႔ ဖတ္ဖူးတာ ဟိုတေလာက တခါျပန္ဖတ္ေတာ့ ဘာမဆုိင္ညာမဆိုင္ ၀မ္းနည္းစရာ အေဆြးဇာတ္လမ္းတခုလုိမ်ိဴး ခံစားရတယ္။

၀မယ့္၀လည္း ငယ္ငယ္တည္းက ၀ပါလား။ ခုလုိၾကီး ရုတ္တရက္ၾကီး ၀ေတာ့ သူမ်ား ကဲ့ရဲ့စရာ အံ့ၾသစရာ ျဖစ္တာေပါ့လုိ႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ မုန္းမုန္းနဲ႔ေတြးမိပါေသးတယ္။ ကိုယ္ကလည္း ကိုယ္ပါပဲ ပိန္တုန္းကလည္း အရိုးေပၚအေရတင္ ပိန္ၿပီးေတာ့ ၀ေတာ့လည္း လူေနာက္တစ္ေယာက္ေျပာင္းလိုက္သလို ရုတ္တရက္ၾကီး ဆိုသလုိဆိုေတာ့ေျပာသူမ်ားလည္း အျပစ္ဆုိလုိ႔ မရျပန္ဘူး။ အစားအေသာက္ အေၾကာင္းေရးတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေတြမ်ား ညဘက္မ်ား အိပ္မေပ်ာ္လုိ႔ ဖတ္မိမွာစိုးလို႔ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ အေၾကာက္အကန္ ျငင္းဆန္ ရတာက ရိွေသး။

မွန္ေရွ႔ေရာက္ရင္ အေရွ႔ကၾကည့္ ေဘးတုိက္ၾကည့္ ေနာက္လွည့္ၾကည့္ ဘယ္လုိၾကည့္ၾကည့္ ၀တာက ၀တာပါပဲကြယ္။ ဘယ့္ႏွယ့္လုပ္ရပါ့။ ယမန္ႏွစ္ကိုယ္အေလးခ်ိန္ 45ကီလို ယခုႏွစ္ 54ဆိုသလုိ ဇြတ္တရြတ္ကို တက္လာေတာ့တာပါပဲ။ 54ဆိုတာ ေတာ္ရံုတန္ရံု ျမင့္ျမင့္မားမားဆုိ ျပသနာမရိွေပမယ့္ ကိုယ့္လုိ ငါးေပ မရိွတတ္ ရိွတတ္က်ေတာ့ အရုပ္ဆုိးတယ္ကြယ္။ လံုးတစ္ တုတ္တိုေနတာပဲလို႔ ငယ္ငယ္တုန္းက ကေလး၀တုတ္ေလးေတြ ေတြ႔ရင္ အသည္းယားၿပီး ေျပာမိတာကို သတိရေသးေတာ့။ သို႔ေသာ္ ကေလးမ်ားသည္ ၀ေလ ခ်စ္စရာေကာင္းေလ ျဖစ္ၿပီး လူၾကီးမ်ားသည္ ၀ေလ အီး…. ဟီး…. ဟီး….

တခါတေလက်ေတာ့ သူမ၀လုိ႔ ငါတစ္ေယာက္တည္းမ်ား သိမ္းၾကံဳး၀ရသလားလုိ႔ အိမ္ကလူကို မဆီမဆိုင္ ဆဲြထည့္ခ်င္လာျပန္ေရာ။ ပိန္တဲ့သူမ်ားက်ေတာ့လည္း အထက္ပါစည္းကမ္းမ်ားကို မလုိက္နာေလ ပိုပိန္ေလလားလုိ႔ နားမလည္ႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္ရျပန္ေရာ။ သူလည္း နည္းနည္း ၀ခ်င္၀ပါေစ ဆိုတဲ့ စိတ္ယုတ္ေလးနဲ႔ ၾကက္ေၾကာ္စားရင္ သူ႔ကို အေရခံြေတြ ခြာေၾကြးပါတယ္။ ၀က္သားသံုးထပ္သားခ်က္ရင္ အသားေတြ ကိုယ္စားၿပီး အဆီေတြကို ေစတနာေရွ႔ထားစားေစပါတယ္။ သို႔ေသာ္ ေစတနာသည္ တူေသာ အက်ိဳးကို ေပးဧ။္တဲ့။ ကိုယ္သာ ျပိဳင္ဘက္မရိွ ပိုပို၀လာတာ အဖတ္တင္ပါတယ္။

မႏွစ္က ရန္ကုန္ျပန္ေတာ့ အခင္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းက ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္းေျပာတဲ့ စကားက “You look so Weird” တဲ့ကဲ။ အေမက သူ႔သမီးကို အတုလား အစစ္လား သံသယ၀င္သလုိလုိ ၾကည့္မ်ားၾကည့္သလား ခံစားရတာေၾကာင့္ ဒီႏွစ္ေတာ့ မျပန္ခင္ လူၾကံဳ ရိွတိုင္း ဓာတ္ပံုေတြ စီဒီေတြ နဲ႔ ထည့္ထည့္ေပးရတာလည္း အေမာ။ ဒါေပမယ့္ တခါထည့္ေပးၿပီးတုိင္း ဖုန္းဆက္တိုင္း ကိုယ္ပဲ အသည္းကဲြရပါတယ္ကြယ္။ အို အနည္းဆံုးေတာ့ ေလယာဥ္ေပၚက ဆင္းဆင္းခ်င္း သူတုိ႔သိပ္ Shock မရသြားဘူးေပါ့လုိ႔။ ၾကံဖန္ေျဖသိမ့္ရပါေတာ့တယ္။

စိတ္နာတယ္...

ဒီစင္ကာပူကို ေရာက္ကတည္းက အလုပ္သံုးခု ေျပာင္းဖူးပါတယ္။ အခုေလးခုေျမာက္ကို ေနာက္တပတ္ထဲမွာ ေျပာင္းဖုိ႔ ၾကိဳးစားေနတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ပထမဆံုး အလုပ္ကို ပထမဆံုး အင္တာဗ်ဴးနဲ႔ အလုပ္ရလိုက္ေတာ့ အလုပ္ေလွ်ာက္ရတဲ့ ဒုကၡေတာ့ သက္သာသြားတယ္။ လူကေတာ္လို႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ သူေဌးက ဗ်ဴးရမွာကို ပ်င္းေနလို႔ ျမန္ျမန္ခန္႔လိုက္တယ္ ျဖစ္မယ္။ ကိုယ့္လို ဘာမွ လုပ္ငန္းအေတြ႕အၾကံဳ မရိွတဲ့ သူတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ အလုပ္ကံေကာင္းတယ္ ေျပာလုိ႔ရပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ S-pass ေလးက်ဖို႔ အေရးက်ေတာ့ ေၾကြးထူတဲ့ CPF ေတာင္မွန္မွန္ မေဆာင္ႏုိင္တဲ့ အလုပ္ကိုေရာက္လုိ႔ အေတာ္ပဲ ၾကန္႔ၾကာတာ ၄၈ရက္တိတိ။ လစာေလးေနာက္က်တာ၊ သူေဌးကို ရွာလုိ႔မရတာ၊ ေၾကြးရွင္ေတြ အဆဲခံရတာ CPF အခ်ိန္မီမေဆာင္ႏုိင္လို႔ ဒုကၡမ်ားတာေလးက လဲြရင္ အဲဒိအလုပ္က အေတာ္အေနေခ်ာင္ပါတယ္။

ရံုးကို လာခ်င္တဲ့ အခ်ိန္လာ ျပန္ခ်င္တဲ့ အခ်ိန္ျပန္။ ဂိမ္းေဆာ့၊ ဘေလာဂ့္ေရး/ဖတ္၊ အိပ္ငိုက္ ဘာျပသနာမွ မရိွတဲ့ ရံုးပါ။ အဲဒိမွာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ တစ္ႏွစ္တိတိ ေနအၿပီးမွာေတာ့ ဒုတိယအလုပ္ကို ေျပာင္းေတာ့ သူမ်ားေတြ ေျပာၾကတဲ့ စလံုးရဲ့ လုပ္ငန္းခြင္ေသာက ေတြကို စတင္ခံစားရတာပါပဲ။ လူမ်ိဴးေရးခဲြျခားတာ၊ စကားနဲ႔ အေက်ာခံရတာ၊ လူလည္က်တာ စသျဖင့္ေပါ့ေလ တစ္လေလာက္ ခံၿပီးေတာ့ မျဖစ္ေခ်ဘူးဆုိၿပီး ခုလက္ရိွ လုပ္ေနဆဲ အလုပ္ကို ေျပာင္းျဖစ္ပါတယ္။

လုပ္ခဲ့ဘူးသမွ်ထဲမွာ သူေဌးကံအေကာင္းဆံုး အလုပ္ပါ။ သိတဲ့အတုိင္း Pass ကို မွီခုိေနရတဲ့ ဘ၀ဆုိေတာ့ အလုပ္မွာ အဆင္ေျပတာ အလုပ္ျပဳတ္မွာ ပူမေနရတာ လာဘ္ၾကီးတစ္ပါး မဟုတ္လား။ ကိုယ့္ကို ေလးေလးစားစား ဆက္ဆံတဲ့၊ ပညာတတ္ဆန္တဲ့၊ လူၾကီးလူေကာင္း ပီသၾကတဲ့ လုပ္ငန္းခြင္ကို ေရာက္ပါတယ္။ စာရင္းကိုင္အလုပ္တင္ မက တရံုးလံုး ကိုယ့္လက္ကိုယ္ေျခပါပဲ။ ဘဏ္အေကာင့္ေရာ၊ သူေဌးရဲ့ ခရက္ဒစ္ကဒ္ပါ အပ္ထားတဲ့အထိ ကိုယ့္ကိုေနရာေပးပါတယ္။ ပင္ပန္းေပမယ့္ အေတာ္ကိုေပ်ာ္ပါတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ ဒီအလုပ္ကေန မေျပာင္းဘူးလို႔ စိတ္ကူးမိတဲ့ အထိပါပဲ။

အခုေတာ့ အဲဒိအလုပ္ကေန ထြက္ၿပီး တျခားတခုကို သြားဖုိ႔ လုပ္ေနပါတယ္။ လူတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ပါ။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ ကိုယ္တိုင္ အလုပ္သြင္းေပးခဲ့တဲ့ လူတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ ကိုယ္သိပ္ေပ်ာ္တဲ့ အလုပ္ကေန ထြက္ဖု႔ိျပင္ေနပါတယ္။ ကိုယ္စင္ကာပူကို မလာခင္ ျမန္မာျပည္မွာတုန္းက စာရင္းကိုင္ ဘဲြ႔လက္မွတ္ေတြကလဲြရင္ ဘာလုပ္ငန္းအေတြ႕အၾကံဳမွ မရိွပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္အလုပ္သြင္းေပးခဲ့တဲ့ သူက စာရင္းကိုင္ပညာပိုင္းမွာ ကိုယ့္ထက္ အမ်ားၾကီးပိုေတာ္တဲ့ Well-trained တစ္ေယာက္ပါ။ ကိုယ္သိပ္အားကိုးခဲ့ပါတယ္။ သိပ္လည္း ယံုခဲ့ပါတယ္။ ဘာသာစကားကအစ အခက္အခဲရိွတဲ့ သူ႔ကို ကိုယ္သိပ္ကာကြယ္ခဲ့ပါတယ္။ သူ႔လစာကအစ မနစ္နာရေအာင္ ကိုယ္အမ်ားၾကီး အတုိက္အခံ လုပ္ခဲ့ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ သူကိုယ့္ကို ေနာက္ေက်ာကို ဓားနဲ႔ထိုးဖုိ႔ ၾကိဳးစားပါတယ္။ ကိုယ္ခြင့္နဲ႔ခဏျပန္တုန္း ႏွစ္ေယာက္တူတူ လုပ္ထားတဲ့အလုပ္ကို ပညာပိုတတ္သူပီပီ လွလွပပ လက္စြမ္းျပၿပီး သူေဌးေရွ႕မွာ ပဏာယူ ကိုယ့္ကို ထုိးႏွက္ပါတယ္။ ကိုယ္ျပန္ျပန္လာခ်င္း သိရေတာ့ ရင္ထဲေတာ္ေတာ္နာရပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္ျပန္ရွင္းလုိ႔ ရပါတယ္။ သူ႔ဓားကို ကုိယ့္ကို အဆံုးထိေတာ့ မစုိက္ပါဘူး။ ဆဲြႏွဴတ္လို႔ ေဆးကုလုိ႔ ရတဲ့ အေနအထားပါ။

ဒါေပမယ့္ အေတာ္ရံြပါတယ္။ သူ႔ကိုျမင္တုိင္း ကိုယ့္စိတ္ထဲ အလြန္ အကုသိုလ္မ်ားပါတယ္။ တခါတေလမ်ား မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ျမင္ေနရတိုင္း စိတ္ဆင္းရဲလြန္းလုိ႔ တရားေခြနားၾကပ္နဲ႔ အျမဲတပ္ထားၿပီး စိတ္ကိုေတာ္ေတာ္ပဲ ေျဖရပါတယ္။

ဒီလုိနဲ႔ သူေဌးခြင့္မျပဳေပမယ့္ ကိုယ္အလုပ္ထြက္ခြင့္တင္ပါတယ္။ စာရင္းကိုင္ပညာကို သူ႔ေလာက္မကၽြမ္းက်င္ေပမယ့္ ကိုယ္ဒီလုပ္ငန္းမွာ Admin ပိုင္း၊ Operation ပိုင္းကို ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ လုပ္ႏုိင္ပါတယ္။ ကိုယ့္လုပ္ရည္ကိုင္ရည္ကို သိတဲ့ လုပ္ငန္းတူ ကုမၸဏီက ကိုယ့္ကို ခ်က္ခ်င္းအလုပ္ခန္႔ပါတယ္။ နည္းနည္းမွ မေပ်ာ္ပါဘူး။ အထူးသျဖင့္ ကိုယ္အလြန္ေလးစားခင္မင္တဲ့ သူေဌးနဲ႔ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြေၾကာင့္ လံုး၀မေျပာင္းခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္သူနဲ႔ ဘယ္ႏွယ့္မွ အလုပ္တူတူ မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ကိုယ္သူ႔နည္းတူ ေျခမထုိးလုိပါဘူး။

ကိုယ္အလုပ္ေျပာင္းမယ္ဆိုလို႔ ၀မ္းသာအားရျဖစ္တဲ့ မ်က္ႏွာကို အံ့အ့ံၾသၾသ ၾကည့္ရပါတယ္။ သူလည္းပဲ အလုပ္ေျပာင္းခ်င္ေၾကာင္း ရွာမရေသးလုိ႔သာ မေျပာင္းရဲေသးေၾကာင္း ပလိစိေျခာက္ခ်က္ ေျပာတဲ့ စကားကို နားေထာင္ရပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္အလုပ္ေျပာင္းပါေတာ့မယ္။ ဟုိဘက္အလုပ္မွာ ကိုယ္ဒီထက္ တာ၀န္ပိုနည္းပါလိမ့္မယ္။ ဒီမွာလုိ အရာအားလံုးကို ေခါင္းခံရွင္းစရာ မလိုေတာ့ပါ။ ပိုက္ဆံပိုရၿပီး အလုပ္ပိုသက္သာပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္မသြားခ်င္ပါဘူး။

ေပ်ာ္တာမေပ်ာ္တာထက္ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ေဒါသအကုသိုလ္မီး အေလာင္မခံခ်င္လုိ႔သာ ကိုယ္ဒီလမ္းကို ေရြးရပါတယ္။ ကိုယ္မွားတာ မွန္တာထက္ မရင့္က်က္ေသးလုိ႔သာ ဒီလုိလုပ္ဖုိ႔ ဆံုးျဖတ္ရပါတယ္။ လြယ္လြယ္ေလး အရံွဳးေပးသလုိ ျဖစ္တဲ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္လည္း ေတာ္ေတာ္မုန္းေနပါတယ္။

ဘုရားပြင့္ခဲရာ ေဗာဓိပင္မ်ား။

ႏွစ္က်ိပ္ရွစ္ဆူေသာ ဘုရားေတြ အမွီျပဳၿပီး ပြင့္ခဲ့တဲ့ေဗာဓိပင္ေတြ ေမျမိဳ႕ကန္ေတာ္ၾကီးထဲက ရိုက္လာတာ။ တခ်ိဳ႕အပင္ေတြ သိေတာင္မသိဘူး။ ကံ့ေကာ္ပင္ေအာက္ ပြင့္တဲ့ ဘုရားေတြ ပိုမ်ားတယ္ပဲ။
ကံ့ေကာ္ဆိုလို႔ ဟုိတေလာက အိမ္နားမွာ ကံ့ေကာ္ပန္းေတြ ေဖြးေဖြးလွဳတ္ပြင့္ေသးတယ္။ လွေတာ့လွတယ္ မေမႊးပါဘူး စင္ကာပူ ကံ့ေကာ္။ ျမန္မာျပည္က မ်ိဴးနဲ႔လည္း မတူဘူး ထင္တယ္။ ကံ့ေကာ္မွန္းေတာ့ သိသာတယ္။ မေမႊးတာ တခုရယ္။

ဖြင့္ပဲြ

ေသာၾကာေန႔ညကို ဆင္ႏဲႊရင္း ပို႔စ္တ္အသစ္ေလးတင္ရင္း သူမ်ားဘေလာ့ဂ္ေလး ေလွ်ာက္ဖတ္ရင္း မုန္႔ဟင္းခါးေလး စားခ်င္လာတာနဲ႔ (ဘာမွေတာ့ မဆုိင္ဘူး) ၀ယ္ထားၿပီးသား ခင္ေထြးရီ အထုပ္ေလး ျမန္ျမန္ေျပးခ်က္၊ အိမ္မွာရိွတဲ့ ငါးေလးကုိ ငံျပာရည္ေလးနဲ႔ နည္းနည္းထပ္ျပဳတ္ထည့္၊ စပါးလင္အစစ္ေလး နည္းနည္းထုထည့္ ၊ၾကက္ဥေလးျပဳတ္ထည့္၊ ပဲစဥ္းငံုေလး ျမန္ျမန္ျပဳတ္ထည့္ (ျမန္ျမန္က်က္လို႔ ပဲမွဳန္႔ဆန္မွဳန္႔ေတြနဲ႔ မၾကိဳက္တတ္လို႔) တက္သုတ္ရိုက္ေလး ညတြင္းခ်င္းခ်က္ေနတယ္။

ခ်က္ရင္း စာေလးေျပးရိုက္ရင္း မုန္႔ဖတ္ေျခာက္ေလးလည္း ျပဳတ္ရေသးတယ္။ မအားရွာတာ သနားစရာ။ ဒါေပမယ့္ က်က္သြားေတာ့ က်ိဳကၠဆံ အိုင္အယ္လ္ဘီစီနားက သံလမ္းမုန္႔ဟင္းခါးနဲ႔ မထင္မွတ္ပဲ သြားတူတယ္။ ၾကိဳက္တယ္ ၾကိဳက္တယ္ အဲဒိဗားရွင္းလည္း စားေကာင္းတာပဲ။ ညဘက္ဆိုေတာ့ တပန္းကန္နဲ႔ ဟင္းရည္ေလးေသာက္ စာေလးဆက္ေရး ေနသာထုိင္သာ ရိွသြားၿပီေလ။

ဓာတ္ပံု ရုိက္ခါနီးေတာ့ ကုိယ့္ပန္းကန္ေလး ကိုယ္ၾကည့္ၿပီး သနားသြားတယ္။ ဟီးဟီး သူမ်ားေတြ အစားအေသာက္ ပ်က္ေတာ့မွာပဲ။ ဘာမွလည္းမပါဘူး။ အေၾကာ္လည္း မပါ၊ နံနံပင္လည္း မပါ။ စားလို႔ေကာင္းပါတယ္။ လွေတာ့လည္း မလွဘူးကြယ္။