ညေနခင္းရဲ့ေလေျပထဲမွာ...

ဆံပင္ေတြ ဆံပင္ေတြ ေရခ်ိဴးခန္းထဲမွာ။ ဆံပင္ေတြ ဆံပင္ေတြ မွန္တင္ခံုေရွ႕မွာ။ ဆံပင္ ေတြ အိပ္ယာေပၚမွာ။ အိုး ေနရာတကာ ဆံပင္ေတြ ျမင္ရင္ကို စိတ္ေတြကို ရွဳပ္တာ။ မုန္းစရာေကာင္းတာ။ ဒီေရာက္တည္းက ကၽြတ္လုိက္တဲ့ ဆံပင္။ လွည္းလိုက္ရတဲ့ ၾကမ္း။ ေခါင္းေလွ်ာ္ၿပီး ေရမ်ားသုတ္ၿပီးရင္ မ်က္ႏွာသာ ဘာမွမတင္ ရိွရမယ္။ ၾကမ္းေတာ့ အရင္ လွည္းပဲ။ မဟုတ္ရင္ ေအာ့ခ်င္လြန္းလို႔။ ဆံပင္ဆိုတာ မ်ားကလည္း ေခါင္းေပၚသာ လွတာ။ တျခားေနရာေရာက္ေတာ့ အေတာ္ရံြစရာေကာင္းတာေတာ့။

အရင္လုိ အတုိေလး ေယာက္်ားဆံပင္သာ ျပန္ထားခ်င္ေတာ့တာ။ စိတ္ကလည္း မရွည္တတ္။ ေက်ာလယ္ေက်ာ္ေနတဲ့ ဒီဆံပင္ဟာ အိမ္ကလူေၾကာင့္ေပါ့။ တသက္လံုး ရည္းစားမထားခင္ တေလွ်ာက္လံုး ကိုယ့္ဟာကို တုိတုိေအးေအးပဲ။ သူ႔ေၾကာင့္ သူ႔ေၾကာင့္ "ညေနခင္းရဲ့ေလေျပထဲမွာဘာညာ"၊"ကိုယ္ကေတာ့ အရွည္ေလး ထားေစခ်င္တာ။ အတိုထားခ်င္လည္း သေဘာပါ ဘာညာ" ေညာင္ေညာင္လည္း လုပ္ေရာ။ ေဒၚေရႊအိတုိ႔ကလည္း ခပ္ျပတ္ျပတ္ပဲ။ အဲဒိကတည္းကကို မညွပ္တာ ခုေက်ာလည္ကို ေရာက္တဲ့ထိပဲ။

ဒါေပမယ့္ ခုတေလာ အရမ္းပူေတာ့ ေခါင္းေခၽြးေတြ တအားထြက္တာတမ်ိဴး၊ ဟင္းခ်က္လို႔ ေခါင္းကိုေပါင္းထားလည္း ေခၽြးထြက္တာက တမ်ိဴးနဲ႔ ေခါင္းက မၾကာခဏေလွ်ာ္ရေတာ့ ဒီဆံပင္ရွည္ေတြ မုန္းကိုလာတာ။ သူအိမ္မွာရိွေနရင္ေတာ့ ကူသုတ္ေပး ကူေျခာက္ေပး ဆိုေတာ့ မေထာင္းသာဘူး။ မနက္ဘက္ ရံုးမသြားခင္ ေလွ်ာ္ရရင္ေတာ့ ေသခ်င္ေစာ္နံေအာင္ကုိ စိတ္ရွုတ္ရတယ္။

ကလိုရင္းခပ္ထားတဲ့ စင္ကာပူ၀ါးတား ႏိွပ္စက္တာမ်ား ကိုယ့္ဆံပင္အေတာ္သန္လုိ႔သာ ကၽြတ္ခ်က္ကေတာ့။ ငါ့ေခါင္းေပၚေတာင္ ဆံပင္က်န္ရဲ့လား စမ္းၾကည့္ရတဲ့အထိပဲ။ ဘာေခါင္းေလွ်ာ္ရည္ ေျပာင္းသံုးသံုးကို မရဘူး။ စိတ္မရွည္လုိ႔ ဘီးနဲ႔ တအားျဖီးပစ္တာလည္း ပါတာေပါ့ေလ။ ခုတေလာေတာ့ စိတ္ေတြ အိုက္အားၾကီးလုိ႔ ကိုယ့္ဆံပင္ ကုိယ္ကပ္ေက်းနဲ႔ ကိုက္ခ်င္စိတ္ ေပါက္ေပါက္လာတာ။

တခါတေလက်လည္း မိန္းမေတြက် ဘာလို႔ ဆံပင္ရွည္ထားရၿပီး သူတို႔ေယာက္်ားေတြက် ေအးေအးေနရပါလိမ့္လို႔ ဒီတေလာကလံုး အရိုးစဲြေနတဲ့ အယူအဆၾကီးကို အျမင္ကပ္လာမိတယ္။ ဟြန္း။

၀ေသာသူကို...

French fries ေတြစားရင္တဲ့ ကင္ဆာျဖစ္တတ္တယ္တဲ့။ ဆီေၾကာ္ေတြ မစားနဲ႔တဲ့။ ဟမ္ဘာဂါမစားနဲ႔တဲ့ ေျခသလံုးၾကီးမယ္တဲ့။ ၾကက္အေရခံြ ၀က္အေခါက္ေတြတဲ့ မစားသင့္ဘူးတဲ့။ ေရာဂါေတြတဲ့ အဲဒိမွာစုေနတယ္တဲ့။ ဂ်ံဴနဲ႔လုပ္ေတြမုန္႔ေတြ စားရင္တဲ့ ပို၀တယ္တဲ့။ ညေနခုႏွစ္နာရီေက်ာ္ရင္တဲ့ ဘာမွမစားနဲ႔ေတာ့တဲ့။ ဆီေတြကို တခါခ်က္ေၾကာ္ၿပီၤးရင္ သြန္ပစ္တဲ့ အဆိပ္ျဖစ္တတ္တယ္တဲ့။ ထမင္းစားၿပီးရင္တဲ့ အေအးေတြ Juice ေတြတဲ့ ေရခဲေရတဲ့ မေသာက္ရဘူးတဲ့။ ပို၀တယ္တဲ့။ ေရေႏြးၾကမ္းပဲေသာက္တဲ့။ ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္ရင္ ဆားခတ္ေသာက္ဦးတဲ့။ ထမင္းစားၿပီးၿပီးခ်င္းတဲ့ ထုိင္မေနနဲ႔တဲ့။ ဗုိက္ေခါက္ထူတယ္တဲ့။ လံုး၀သြားမလွဲနဲ႔တဲ့ အိပ္ေပ်ာ္သြားရင္ ေျဖေဆးမရိွတဲ့ (မွတ္ခ်က္။ အ၀လြန္ျခင္းအတြက္) ။ သၾကားလံုးမငံုနဲ႔တဲ့။ သၾကားေတြတဲ့ ဗိုက္ထဲကို အမ်ားၾကီး ၀င္ကုန္မယ္တဲ့။ ေကာ္ဖီမေသာက္နဲ႔တဲ့ ႏိွဳ႔မွဳန္႔ ႏုိ႔ဆီၤေၾကာင့္ ၀တာတဲ့။ နိဳ႔မေသာက္နဲ႔တဲ့ အဲဒါလည္း ၀တာပဲတဲ့။ မxxxxxxxxxxxxxနဲ႔တဲ့ ၀မယ္တဲ့။ xxxxxxxxxx ကိုေတာ့ ေ၀းေ၀းကေရွာင္တဲ့ အဆီတက္တယ္တဲ့။ xxxxxxxxx ဆို လံုး၀ကို မထိနဲ႔တဲ့ ဗိုက္ေခါက္ထြက္လာမယ္တဲ့ တဲ့ တဲ့။

အိုမ်ားလုိက္တာ ၀ေသာသူလုိက္နာရတဲ့ စည္းကမ္းေတြ။ ၀လာရင္ ဘာမွမေကာင္းဘူး။ အဓိက’က စိတ္လည္းမေကာင္းဘူး။ အလကားေနရင္း သူမ်ားထက္ တဆင့္နိမ့္ေနသလိုပဲ။ ဂ်င္းေဘာင္းဘီေတြ ၀တ္ရင္ စိတ္ညစ္ရတယ္။ ရင္စီးအက်ီေလးေတြ ၀တ္ေတာ့ ရထားေပၚမွာ ေနရာထေပးၾကတယ္။ စိတ္နာတယ္။ ၀ေဖာင္းကစ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာၾကီးကို ဖုံးဖိဖုိ႔ ဆံပင္ကို မစီးရဲဘူး။ အစက ၀၀ကစ္ကစ္ေလးဆို ခ်စ္စရာေလးေပါ့လို႔ ေျပာတဲ့သူလည္း အခုေတာ့ အသံေတြတိတ္လို႔။ ဟြန္း။ အရင္တုန္းက သူပဲ ေျမွာက္ေျမွာက္ေပးတာ။

ဟိုက္ရွားပါး ၀လို႔ လွလုိ႔ပါလား ကေနစၿပီး ေမးႏွစ္ထပ္ျဖစ္ေနၿပီေနာ္။ ထိန္းဦးေနာ္။ သိပ္တက္လာမွ ျပန္ခ်ရတာ ပိုခက္မယ္။ ၀တာ က်န္းမာေရးအတြက္ မေကာင္းဘူး။ ေလ့က်င့္ခန္းတခုခုကုိ မွန္မွန္လုပ္ပါလား။ ေဘာလံုးနဲ႔တူလာၿပီ။ ၀ၿပီးျပန္က်လည္း ခဏပဲ။ အေကာင္းဆံုးက ညေနစာမစားနဲ႔ေတာ့။ ေယာက္်ားက ပစ္သြားဦးမယ္အထိ အမ်ိဳးစံု ၾသဘာေပးၾကပါတယ္။ ဆရာေဖျမင့္ရဲ့ က််န္းမာေရးလိုက္စားျခင္း ၀တၱဳတိုကို အရင္က ဖတ္လုိ႔ေကာင္းတဲ့ ရသစာေပအေနနဲ႔ ဖတ္ဖူးတာ ဟိုတေလာက တခါျပန္ဖတ္ေတာ့ ဘာမဆုိင္ညာမဆိုင္ ၀မ္းနည္းစရာ အေဆြးဇာတ္လမ္းတခုလုိမ်ိဴး ခံစားရတယ္။

၀မယ့္၀လည္း ငယ္ငယ္တည္းက ၀ပါလား။ ခုလုိၾကီး ရုတ္တရက္ၾကီး ၀ေတာ့ သူမ်ား ကဲ့ရဲ့စရာ အံ့ၾသစရာ ျဖစ္တာေပါ့လုိ႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ မုန္းမုန္းနဲ႔ေတြးမိပါေသးတယ္။ ကိုယ္ကလည္း ကိုယ္ပါပဲ ပိန္တုန္းကလည္း အရိုးေပၚအေရတင္ ပိန္ၿပီးေတာ့ ၀ေတာ့လည္း လူေနာက္တစ္ေယာက္ေျပာင္းလိုက္သလို ရုတ္တရက္ၾကီး ဆိုသလုိဆိုေတာ့ေျပာသူမ်ားလည္း အျပစ္ဆုိလုိ႔ မရျပန္ဘူး။ အစားအေသာက္ အေၾကာင္းေရးတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေတြမ်ား ညဘက္မ်ား အိပ္မေပ်ာ္လုိ႔ ဖတ္မိမွာစိုးလို႔ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ အေၾကာက္အကန္ ျငင္းဆန္ ရတာက ရိွေသး။

မွန္ေရွ႔ေရာက္ရင္ အေရွ႔ကၾကည့္ ေဘးတုိက္ၾကည့္ ေနာက္လွည့္ၾကည့္ ဘယ္လုိၾကည့္ၾကည့္ ၀တာက ၀တာပါပဲကြယ္။ ဘယ့္ႏွယ့္လုပ္ရပါ့။ ယမန္ႏွစ္ကိုယ္အေလးခ်ိန္ 45ကီလို ယခုႏွစ္ 54ဆိုသလုိ ဇြတ္တရြတ္ကို တက္လာေတာ့တာပါပဲ။ 54ဆိုတာ ေတာ္ရံုတန္ရံု ျမင့္ျမင့္မားမားဆုိ ျပသနာမရိွေပမယ့္ ကိုယ့္လုိ ငါးေပ မရိွတတ္ ရိွတတ္က်ေတာ့ အရုပ္ဆုိးတယ္ကြယ္။ လံုးတစ္ တုတ္တိုေနတာပဲလို႔ ငယ္ငယ္တုန္းက ကေလး၀တုတ္ေလးေတြ ေတြ႔ရင္ အသည္းယားၿပီး ေျပာမိတာကို သတိရေသးေတာ့။ သို႔ေသာ္ ကေလးမ်ားသည္ ၀ေလ ခ်စ္စရာေကာင္းေလ ျဖစ္ၿပီး လူၾကီးမ်ားသည္ ၀ေလ အီး…. ဟီး…. ဟီး….

တခါတေလက်ေတာ့ သူမ၀လုိ႔ ငါတစ္ေယာက္တည္းမ်ား သိမ္းၾကံဳး၀ရသလားလုိ႔ အိမ္ကလူကို မဆီမဆိုင္ ဆဲြထည့္ခ်င္လာျပန္ေရာ။ ပိန္တဲ့သူမ်ားက်ေတာ့လည္း အထက္ပါစည္းကမ္းမ်ားကို မလုိက္နာေလ ပိုပိန္ေလလားလုိ႔ နားမလည္ႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္ရျပန္ေရာ။ သူလည္း နည္းနည္း ၀ခ်င္၀ပါေစ ဆိုတဲ့ စိတ္ယုတ္ေလးနဲ႔ ၾကက္ေၾကာ္စားရင္ သူ႔ကို အေရခံြေတြ ခြာေၾကြးပါတယ္။ ၀က္သားသံုးထပ္သားခ်က္ရင္ အသားေတြ ကိုယ္စားၿပီး အဆီေတြကို ေစတနာေရွ႔ထားစားေစပါတယ္။ သို႔ေသာ္ ေစတနာသည္ တူေသာ အက်ိဳးကို ေပးဧ။္တဲ့။ ကိုယ္သာ ျပိဳင္ဘက္မရိွ ပိုပို၀လာတာ အဖတ္တင္ပါတယ္။

မႏွစ္က ရန္ကုန္ျပန္ေတာ့ အခင္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းက ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္းေျပာတဲ့ စကားက “You look so Weird” တဲ့ကဲ။ အေမက သူ႔သမီးကို အတုလား အစစ္လား သံသယ၀င္သလုိလုိ ၾကည့္မ်ားၾကည့္သလား ခံစားရတာေၾကာင့္ ဒီႏွစ္ေတာ့ မျပန္ခင္ လူၾကံဳ ရိွတိုင္း ဓာတ္ပံုေတြ စီဒီေတြ နဲ႔ ထည့္ထည့္ေပးရတာလည္း အေမာ။ ဒါေပမယ့္ တခါထည့္ေပးၿပီးတုိင္း ဖုန္းဆက္တိုင္း ကိုယ္ပဲ အသည္းကဲြရပါတယ္ကြယ္။ အို အနည္းဆံုးေတာ့ ေလယာဥ္ေပၚက ဆင္းဆင္းခ်င္း သူတုိ႔သိပ္ Shock မရသြားဘူးေပါ့လုိ႔။ ၾကံဖန္ေျဖသိမ့္ရပါေတာ့တယ္။

စိတ္နာတယ္...

ဒီစင္ကာပူကို ေရာက္ကတည္းက အလုပ္သံုးခု ေျပာင္းဖူးပါတယ္။ အခုေလးခုေျမာက္ကို ေနာက္တပတ္ထဲမွာ ေျပာင္းဖုိ႔ ၾကိဳးစားေနတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ပထမဆံုး အလုပ္ကို ပထမဆံုး အင္တာဗ်ဴးနဲ႔ အလုပ္ရလိုက္ေတာ့ အလုပ္ေလွ်ာက္ရတဲ့ ဒုကၡေတာ့ သက္သာသြားတယ္။ လူကေတာ္လို႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ သူေဌးက ဗ်ဴးရမွာကို ပ်င္းေနလို႔ ျမန္ျမန္ခန္႔လိုက္တယ္ ျဖစ္မယ္။ ကိုယ့္လို ဘာမွ လုပ္ငန္းအေတြ႕အၾကံဳ မရိွတဲ့ သူတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ အလုပ္ကံေကာင္းတယ္ ေျပာလုိ႔ရပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ S-pass ေလးက်ဖို႔ အေရးက်ေတာ့ ေၾကြးထူတဲ့ CPF ေတာင္မွန္မွန္ မေဆာင္ႏုိင္တဲ့ အလုပ္ကိုေရာက္လုိ႔ အေတာ္ပဲ ၾကန္႔ၾကာတာ ၄၈ရက္တိတိ။ လစာေလးေနာက္က်တာ၊ သူေဌးကို ရွာလုိ႔မရတာ၊ ေၾကြးရွင္ေတြ အဆဲခံရတာ CPF အခ်ိန္မီမေဆာင္ႏုိင္လို႔ ဒုကၡမ်ားတာေလးက လဲြရင္ အဲဒိအလုပ္က အေတာ္အေနေခ်ာင္ပါတယ္။

ရံုးကို လာခ်င္တဲ့ အခ်ိန္လာ ျပန္ခ်င္တဲ့ အခ်ိန္ျပန္။ ဂိမ္းေဆာ့၊ ဘေလာဂ့္ေရး/ဖတ္၊ အိပ္ငိုက္ ဘာျပသနာမွ မရိွတဲ့ ရံုးပါ။ အဲဒိမွာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ တစ္ႏွစ္တိတိ ေနအၿပီးမွာေတာ့ ဒုတိယအလုပ္ကို ေျပာင္းေတာ့ သူမ်ားေတြ ေျပာၾကတဲ့ စလံုးရဲ့ လုပ္ငန္းခြင္ေသာက ေတြကို စတင္ခံစားရတာပါပဲ။ လူမ်ိဴးေရးခဲြျခားတာ၊ စကားနဲ႔ အေက်ာခံရတာ၊ လူလည္က်တာ စသျဖင့္ေပါ့ေလ တစ္လေလာက္ ခံၿပီးေတာ့ မျဖစ္ေခ်ဘူးဆုိၿပီး ခုလက္ရိွ လုပ္ေနဆဲ အလုပ္ကို ေျပာင္းျဖစ္ပါတယ္။

လုပ္ခဲ့ဘူးသမွ်ထဲမွာ သူေဌးကံအေကာင္းဆံုး အလုပ္ပါ။ သိတဲ့အတုိင္း Pass ကို မွီခုိေနရတဲ့ ဘ၀ဆုိေတာ့ အလုပ္မွာ အဆင္ေျပတာ အလုပ္ျပဳတ္မွာ ပူမေနရတာ လာဘ္ၾကီးတစ္ပါး မဟုတ္လား။ ကိုယ့္ကို ေလးေလးစားစား ဆက္ဆံတဲ့၊ ပညာတတ္ဆန္တဲ့၊ လူၾကီးလူေကာင္း ပီသၾကတဲ့ လုပ္ငန္းခြင္ကို ေရာက္ပါတယ္။ စာရင္းကိုင္အလုပ္တင္ မက တရံုးလံုး ကိုယ့္လက္ကိုယ္ေျခပါပဲ။ ဘဏ္အေကာင့္ေရာ၊ သူေဌးရဲ့ ခရက္ဒစ္ကဒ္ပါ အပ္ထားတဲ့အထိ ကိုယ့္ကိုေနရာေပးပါတယ္။ ပင္ပန္းေပမယ့္ အေတာ္ကိုေပ်ာ္ပါတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ ဒီအလုပ္ကေန မေျပာင္းဘူးလို႔ စိတ္ကူးမိတဲ့ အထိပါပဲ။

အခုေတာ့ အဲဒိအလုပ္ကေန ထြက္ၿပီး တျခားတခုကို သြားဖုိ႔ လုပ္ေနပါတယ္။ လူတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ပါ။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ ကိုယ္တိုင္ အလုပ္သြင္းေပးခဲ့တဲ့ လူတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ ကိုယ္သိပ္ေပ်ာ္တဲ့ အလုပ္ကေန ထြက္ဖု႔ိျပင္ေနပါတယ္။ ကိုယ္စင္ကာပူကို မလာခင္ ျမန္မာျပည္မွာတုန္းက စာရင္းကိုင္ ဘဲြ႔လက္မွတ္ေတြကလဲြရင္ ဘာလုပ္ငန္းအေတြ႕အၾကံဳမွ မရိွပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္အလုပ္သြင္းေပးခဲ့တဲ့ သူက စာရင္းကိုင္ပညာပိုင္းမွာ ကိုယ့္ထက္ အမ်ားၾကီးပိုေတာ္တဲ့ Well-trained တစ္ေယာက္ပါ။ ကိုယ္သိပ္အားကိုးခဲ့ပါတယ္။ သိပ္လည္း ယံုခဲ့ပါတယ္။ ဘာသာစကားကအစ အခက္အခဲရိွတဲ့ သူ႔ကို ကိုယ္သိပ္ကာကြယ္ခဲ့ပါတယ္။ သူ႔လစာကအစ မနစ္နာရေအာင္ ကိုယ္အမ်ားၾကီး အတုိက္အခံ လုပ္ခဲ့ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ သူကိုယ့္ကို ေနာက္ေက်ာကို ဓားနဲ႔ထိုးဖုိ႔ ၾကိဳးစားပါတယ္။ ကိုယ္ခြင့္နဲ႔ခဏျပန္တုန္း ႏွစ္ေယာက္တူတူ လုပ္ထားတဲ့အလုပ္ကို ပညာပိုတတ္သူပီပီ လွလွပပ လက္စြမ္းျပၿပီး သူေဌးေရွ႕မွာ ပဏာယူ ကိုယ့္ကို ထုိးႏွက္ပါတယ္။ ကိုယ္ျပန္ျပန္လာခ်င္း သိရေတာ့ ရင္ထဲေတာ္ေတာ္နာရပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္ျပန္ရွင္းလုိ႔ ရပါတယ္။ သူ႔ဓားကို ကုိယ့္ကို အဆံုးထိေတာ့ မစုိက္ပါဘူး။ ဆဲြႏွဴတ္လို႔ ေဆးကုလုိ႔ ရတဲ့ အေနအထားပါ။

ဒါေပမယ့္ အေတာ္ရံြပါတယ္။ သူ႔ကိုျမင္တုိင္း ကိုယ့္စိတ္ထဲ အလြန္ အကုသိုလ္မ်ားပါတယ္။ တခါတေလမ်ား မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ျမင္ေနရတိုင္း စိတ္ဆင္းရဲလြန္းလုိ႔ တရားေခြနားၾကပ္နဲ႔ အျမဲတပ္ထားၿပီး စိတ္ကိုေတာ္ေတာ္ပဲ ေျဖရပါတယ္။

ဒီလုိနဲ႔ သူေဌးခြင့္မျပဳေပမယ့္ ကိုယ္အလုပ္ထြက္ခြင့္တင္ပါတယ္။ စာရင္းကိုင္ပညာကို သူ႔ေလာက္မကၽြမ္းက်င္ေပမယ့္ ကိုယ္ဒီလုပ္ငန္းမွာ Admin ပိုင္း၊ Operation ပိုင္းကို ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ လုပ္ႏုိင္ပါတယ္။ ကိုယ့္လုပ္ရည္ကိုင္ရည္ကို သိတဲ့ လုပ္ငန္းတူ ကုမၸဏီက ကိုယ့္ကို ခ်က္ခ်င္းအလုပ္ခန္႔ပါတယ္။ နည္းနည္းမွ မေပ်ာ္ပါဘူး။ အထူးသျဖင့္ ကိုယ္အလြန္ေလးစားခင္မင္တဲ့ သူေဌးနဲ႔ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြေၾကာင့္ လံုး၀မေျပာင္းခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္သူနဲ႔ ဘယ္ႏွယ့္မွ အလုပ္တူတူ မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ကိုယ္သူ႔နည္းတူ ေျခမထုိးလုိပါဘူး။

ကိုယ္အလုပ္ေျပာင္းမယ္ဆိုလို႔ ၀မ္းသာအားရျဖစ္တဲ့ မ်က္ႏွာကို အံ့အ့ံၾသၾသ ၾကည့္ရပါတယ္။ သူလည္းပဲ အလုပ္ေျပာင္းခ်င္ေၾကာင္း ရွာမရေသးလုိ႔သာ မေျပာင္းရဲေသးေၾကာင္း ပလိစိေျခာက္ခ်က္ ေျပာတဲ့ စကားကို နားေထာင္ရပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္အလုပ္ေျပာင္းပါေတာ့မယ္။ ဟုိဘက္အလုပ္မွာ ကိုယ္ဒီထက္ တာ၀န္ပိုနည္းပါလိမ့္မယ္။ ဒီမွာလုိ အရာအားလံုးကို ေခါင္းခံရွင္းစရာ မလိုေတာ့ပါ။ ပိုက္ဆံပိုရၿပီး အလုပ္ပိုသက္သာပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္မသြားခ်င္ပါဘူး။

ေပ်ာ္တာမေပ်ာ္တာထက္ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ေဒါသအကုသိုလ္မီး အေလာင္မခံခ်င္လုိ႔သာ ကိုယ္ဒီလမ္းကို ေရြးရပါတယ္။ ကိုယ္မွားတာ မွန္တာထက္ မရင့္က်က္ေသးလုိ႔သာ ဒီလုိလုပ္ဖုိ႔ ဆံုးျဖတ္ရပါတယ္။ လြယ္လြယ္ေလး အရံွဳးေပးသလုိ ျဖစ္တဲ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္လည္း ေတာ္ေတာ္မုန္းေနပါတယ္။

ဘုရားပြင့္ခဲရာ ေဗာဓိပင္မ်ား။

ႏွစ္က်ိပ္ရွစ္ဆူေသာ ဘုရားေတြ အမွီျပဳၿပီး ပြင့္ခဲ့တဲ့ေဗာဓိပင္ေတြ ေမျမိဳ႕ကန္ေတာ္ၾကီးထဲက ရိုက္လာတာ။ တခ်ိဳ႕အပင္ေတြ သိေတာင္မသိဘူး။ ကံ့ေကာ္ပင္ေအာက္ ပြင့္တဲ့ ဘုရားေတြ ပိုမ်ားတယ္ပဲ။
ကံ့ေကာ္ဆိုလို႔ ဟုိတေလာက အိမ္နားမွာ ကံ့ေကာ္ပန္းေတြ ေဖြးေဖြးလွဳတ္ပြင့္ေသးတယ္။ လွေတာ့လွတယ္ မေမႊးပါဘူး စင္ကာပူ ကံ့ေကာ္။ ျမန္မာျပည္က မ်ိဴးနဲ႔လည္း မတူဘူး ထင္တယ္။ ကံ့ေကာ္မွန္းေတာ့ သိသာတယ္။ မေမႊးတာ တခုရယ္။

ဖြင့္ပဲြ

ေသာၾကာေန႔ညကို ဆင္ႏဲႊရင္း ပို႔စ္တ္အသစ္ေလးတင္ရင္း သူမ်ားဘေလာ့ဂ္ေလး ေလွ်ာက္ဖတ္ရင္း မုန္႔ဟင္းခါးေလး စားခ်င္လာတာနဲ႔ (ဘာမွေတာ့ မဆုိင္ဘူး) ၀ယ္ထားၿပီးသား ခင္ေထြးရီ အထုပ္ေလး ျမန္ျမန္ေျပးခ်က္၊ အိမ္မွာရိွတဲ့ ငါးေလးကုိ ငံျပာရည္ေလးနဲ႔ နည္းနည္းထပ္ျပဳတ္ထည့္၊ စပါးလင္အစစ္ေလး နည္းနည္းထုထည့္ ၊ၾကက္ဥေလးျပဳတ္ထည့္၊ ပဲစဥ္းငံုေလး ျမန္ျမန္ျပဳတ္ထည့္ (ျမန္ျမန္က်က္လို႔ ပဲမွဳန္႔ဆန္မွဳန္႔ေတြနဲ႔ မၾကိဳက္တတ္လို႔) တက္သုတ္ရိုက္ေလး ညတြင္းခ်င္းခ်က္ေနတယ္။

ခ်က္ရင္း စာေလးေျပးရိုက္ရင္း မုန္႔ဖတ္ေျခာက္ေလးလည္း ျပဳတ္ရေသးတယ္။ မအားရွာတာ သနားစရာ။ ဒါေပမယ့္ က်က္သြားေတာ့ က်ိဳကၠဆံ အိုင္အယ္လ္ဘီစီနားက သံလမ္းမုန္႔ဟင္းခါးနဲ႔ မထင္မွတ္ပဲ သြားတူတယ္။ ၾကိဳက္တယ္ ၾကိဳက္တယ္ အဲဒိဗားရွင္းလည္း စားေကာင္းတာပဲ။ ညဘက္ဆိုေတာ့ တပန္းကန္နဲ႔ ဟင္းရည္ေလးေသာက္ စာေလးဆက္ေရး ေနသာထုိင္သာ ရိွသြားၿပီေလ။

ဓာတ္ပံု ရုိက္ခါနီးေတာ့ ကုိယ့္ပန္းကန္ေလး ကိုယ္ၾကည့္ၿပီး သနားသြားတယ္။ ဟီးဟီး သူမ်ားေတြ အစားအေသာက္ ပ်က္ေတာ့မွာပဲ။ ဘာမွလည္းမပါဘူး။ အေၾကာ္လည္း မပါ၊ နံနံပင္လည္း မပါ။ စားလို႔ေကာင္းပါတယ္။ လွေတာ့လည္း မလွဘူးကြယ္။