Back from Virtual World

ဂိမ္းေတြကို မေဆာ့ေတာ့ပါဘူးလုိ႔ အၾကိမ္ၾကိမ္ ဆံုးျဖတ္တယ္ အၾကိမ္ၾကိမ္ ျပန္ေဆာ့တယ္။ အက်င့္ကို မေကာင္းဘူး။ ညနက္နက္သြားလို႔ ရံုးေနာက္က်တာလဲ ခဏခဏ။ မန္ေနဂ်ာက သေဘာေကာင္းလို႔သာ ေတာ္ေတာ့တယ္။ သေဘာေကာင္းဆို သူ႔မိန္းမကလည္း ကိုယ့္ေဆာ့တဲ့ဂိမ္းေဆာ့သကိုး။ ငါ့မိန္းမကို Add လိုက္ပါဦး ဆိုေတာ့ ကိုယ္က ဆန္႔ငင္ ဆန္႔ငင္ျဖစ္သြားတယ္။ ညည ဂိမ္းေတြေဆာ့ၿပီး ေနာက္ေန႔ MC ယူရင္ မိေတာ့မွာကိုး။ အဲဒါန႔ဲ သူ႔မိန္းမရိွတဲ့ ဂိမ္းတစ္ခုတည္း မကစားေတာ့ပဲနဲ႔ Face Book မွာ ဂိမ္းေတြ ျဖန္႔ကစားရတယ္။ တမ်ိဳးတည္း ဖိကစားေနရင္ ရိပ္မိမွာစိုးလို႔။ အလုပ္ေကာင္းေတြ လုပ္ေနတာ။

အြန္လိုင္းေဆာ့တဲ့ အျပင္ Virtual Family နဲ႔ ကေလးေတြေမြးထားေသးတယ္။ အစားအေသာက္၀ယ္ေပးရ။ အိမ္ကို ျပဳျပင္ရ ေမြးထားတာေတြ ေနမေကာင္းရင္ ေဆးကုရ။ စာလုပ္ၾကရင္ လိမၼာရင္ ခ်ီးၾကဴးရ။ မေတာ္တာလုပ္ရင္ ဆံုးမရ။ ဟိုဟာ ဒီဟာ ၀ယ္ေပးရ။ ျခံရွင္းရ ျခံထဲက Collectables ေတြ လုိက္ေကာက္ေရာင္းရ အိုအလုပ္ကို ရွုပ္ေနတာပါပဲကြယ္။

ေယာက္်ားကလည္း သိပ္ၾကည့္မရေတာ့ဘူး။ စေနတနဂၤေႏြဆို ဂိမ္းထဲက မထြက္လုိ႔။ သူငယ္ခ်င္းေတြဆိုလည္း ဖုန္းေျပာဖုိ႔ေတာင္ သိပ္စိတ္မပါ။ ဂိမ္းထဲမွာပဲ ဘ၀ၾကီးကို ႏွစ္ထားသလို ျဖစ္ေနလို႔ သူငယ္ခ်င္း အရင္းေခါက္ေခါက္ေတြလည္း ဆဲကုန္ၾကၿပီ။ ဒါလည္း ေဆာ့တာပဲ။ ဟုိနားဒီနား သြားဖို႔ အျပင္ထြက္ဖို႔ေတာင္ စိတ္မကူးႏုိင္။ စိုက္ထားတဲ့ အခင္းေတြ ပ်က္စီးကုန္မယ္။ သူမ်ားျခံမွာ အငွားလိုက္လုပ္မွ ပိြဳင့္က ျမန္ျမန္တက္မွာ ေမြးထားတဲ့ Pet ကို ပစၥည္းမ်ားမ်ား ၀ယ္ေပးႏုိင္ေအာင္ မ်ားမ်ားဖိေဆာ့မွ။ စားေသာက္ဆိုင္ကလည္း ပစ္ထားလို႔ မရဘူး။ အလုပ္သမားေတြ Energy က်ကုန္ရင္ ပစ္လဲကုန္ၾကမွာ။ အို အရူးတပိုင္းကို ဂိမ္းကိုေဆာ့ေနတာ။ သတင္းပလင္း ဘေလာ့ဂင္းလည္း ပစ္သာထား ဂိမ္းကို အရင္ဖြင့္ရမွ။

အက်ိဳးဆက္ကေတာ့ ရံုးမွာလည္း တေနကုန္ထိုင္ အိမ္ျပန္ေရာက္လည္း ဆက္ထုိင္နဲ႔ လူက ေလးလံကိုက္ခဲ ေညာင္းညာလာတာပဲ။ အမယ္ၾကီးအိုလုိ ဟုိနားက ကိုက္သလိုလုိ ဒီနားက နာသလုိလုိ။ ေခါင္းကိုက္တတ္တဲ့ အက်င့္လည္း ရလာတယ္။ မ်က္လံုးကလည္း ပိုမွဳန္လာတယ္။ အထုိင္မ်ားေတာ့ ၀မ္းကလည္းခ်ဳပ္။ မီးေခ်ာင္းေအာက္မွာပဲ ေနတာမ်ားေတာ့ မ်က္လံုးကလည္း အလင္းေရာင္ မၾကည့္ႏုိင္။ အျပင္ေလာကနဲ႔ အထိအေတြ႔နညး္လာေတာ့ ေနနည္းနည္းပူလည္း မခံႏုိင္ ေလနည္းနည္းတုိက္လည္း ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္။ မိုးနည္းနည္းမ်ားမိရင္ ဟပ္ခ်ိဳးကအရင္။

မျဖစ္ေတာ့ဘူး ဒီအတိုင္းဆို မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ စိတ္ကေတာ့ သိေနလည္း လူကကြန္ပ်ဴတာနားက မခြာႏုိင္။ ခႏၵာကိုယ္က လံုး၀ျငင္းဆန္မွပဲ ရပ္ျဖစ္ေတာ့တယ္။ လူက ဘယ္အရပ္ေဒသေရာက္ေရာက္ အိပ္တယ္။ ရထားေပၚမွာ မွတ္တုိင္ အျမဲေက်ာ္ေက်ာ္ပါတယ္။ ကားဆို အင္တာခ်ိန္းေရာက္မွပဲ ဆင္းတာမ်ားတယ္။ ရံုးကျပန္လာလုိ႔ လြယ္အိပ္ပစ္ခ်ၿပီးရင္ လူပါ အ၀တ္အစားေတာင္ မလဲႏုိင္ပဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ့ ေန႔ေတြေတာင္ ရိွလာတယ္။

အဲလို ဂိမ္းနဲ႔ နည္းနည္းေ၀းသြားၿပီး နည္းနည္း လူနဲ႔သူနဲ႔ ျပန္တူလာမွ ကမ္းေျခဘက္ကို တရက္ စက္ဘီးနဲ႔ ထြက္ျဖစ္ၾကတယ္။ အိုးေလာကၾကီးက ထူးဆန္းေနသလိုပဲ။ ပင္လယ္နဲ႔ ေရနဲ႔ သစ္ပင္နဲ႔ ကမ္းေျခနဲ႔ ေရလိွဳင္းနဲ႔ သဲျပင္နဲ႔ ျမက္ခင္းနဲ႔။ ျပတင္းေပါက္က အျပင္ကို ၾကည့္ေတာ့လည္း ေနေရာင္နဲ႔ မိုးေရ နဲ႔ သစ္ပင္နဲ႔ ငွက္ေတြနဲ႔ တိမ္ေတြနဲ႔ လေရာင္နဲ႔ ။ငါစေန တနဂၤေႏြေတာင္ ဒါေတြနဲ႔ စိတ္အပန္းေျဖဖို႔ အခ်ိန္မရပဲ ဘာေတြလုပ္မိေနပါလိမ့္ ေတြးမိတယ္။ လူလည္း ခ်ည့္နဲ႔ေနၿပီ။

ဂိမ္းမင္းကိုေတာ့ ေတာ္ဦးမွလို႔ ေတြးမိတယ္။ ကိုယ့္ဘေလာ့ကို ကိုယ္ျပန္လာလည္တယ္။ မဖတ္လုိက္ရတဲ့ ဘေလာ့အေၾကြးေတြ လိုက္ဖတ္တယ္။ မနက္ျဖန္ဆုိ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္အိမ္ကို သြားလည္မယ္။ ၀င္းဒိုးေရွာ့ပင္းလည္း ထြက္ဦးမယ္။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းလည္း ေက်ာင္း၀ယ္ဖို႔ အလွဴေငြ သြားထည့္ဦးမယ္။ မနက္စာကို အိမ္ရိွလူကုန္ကို ႏုိ႔စိမ္းေခါက္ဆဲြ ခ်က္ေကၽြးဖုိ႔ အကုန္ျပင္ဆင္ထားတယ္။ ပနစူလာကိုလည္း အဆင္ေျပရင္ လက္ဖက္ေလးဘာေလး သြား၀ယ္ဦးမယ္။ အျပင္ကို သိပ္ထြက္ခ်င္တဲ့ အိမ္ကလူၾကီးကေတာ့ ေပ်ာ္ျမဴးေနေလရဲ့။ Virtual World မွ တေခါက္အျပန္ ေပါ့ကြယ္။