ျမန္မာလို ေနခ်င္တယ္။

ခုတေလာ ဘာေရာဂါထေနမွန္း မသိဘူး။ ရံုးသြားကာနီး အ၀တ္အစားေရြးရင္ ျမန္မာလို ေတာ္ေတာ္၀တ္ခ်င္ေနတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ လက ျမန္မာျပည္ ခဏျပန္ျဖစ္ေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ ရွမ္းရင္ဖံုးေလးေတြ ၀ယ္လာမိတယ္။ ဒီမွာတရားပဲြသြားတာေလာက္က လဲြၿပီး ၀တ္စရာ လမ္းလည္း သိပ္မရိွပဲနဲ႔။ မွတ္မွတ္ရရ ၀မ္းဆက္လည္း ႏွစ္စံု သံုးစံု ခ်ဳပ္လာျဖစ္ေသးတယ္။ လူက နည္းနည္း ၀ခ်င္လာလုိ႔ ခ်ပ္ခ်ပ္ရပ္ရပ္ရိွမယ့္ ျမန္မာ ၀တ္စံု၀တ္ခ်င္လာတာလည္း ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ ေဘာင္းဘီရွည္ေတြ ဆိုဒ္မေတာ္လုိ႔ ခဏခဏ အသစ္၀ယ္ရတာ မုန္းလာတာလည္း ပါမယ္ထင္တယ္။ နက္ျပာေရာင္ ၀မ္းဆက္ေလး ၀တ္လုိက္ရင္ လူက နည္းနည္းေသးသြားသလို ထင္ရတာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္လိမ့္မယ္။

တခါတေလလည္း စတိုင္ပန္နဲ႔ တဲြၿပီး ရွမ္းရင္ဖံုးေလးေတြ ၀တ္ျဖစ္တယ္။ အေပၚက တစ္ထပ္ အျမဲတမ္း၀တ္ထားေတာ့လည္း ဘာ၀တ္ထားမွန္းေတာင္ သိၾကမယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ တရက္ေလာက္ေတာ့ ခ်ဳပ္လာတဲ့ ၀မ္းဆက္ကို ၀တ္သြားဦးမယ္ စိတ္ကူးတယ္။ ေသာၾကာလုိ ေန႔မ်ိဳးျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။ ပု၀ါျခံဳလည္း ဒီက ေပ်ာ့ေပ်ာ့ပါးပါးေလးေတြကို အရင္ကၾကိဳက္ေပမယ့္ အခု ေမျမိဳ႕က ၀ယ္လာတဲ့ ထူထူထဲထဲ အဘြားၾကီး ဒီဇိုင္းေတြကို ပိုျခံဳျဖစ္ေနတယ္။

မနက္တိုင္း ျမန္မာ ၀တ္စံုေတြကို ဘီရိုထဲက ထုတ္ထုတ္ၿပီးမွ စိတ္ထဲက ေ၀ခဲြမရပဲ တျခားဟာေတြ ၀တ္၀တ္သြားမိေနတယ္။ ရံုးကလည္း အၾကီးၾကီးလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ယူနီေဖာင္းလည္းမရိွပါဘူး။ ဘာလုိ႔ ကိုယ္၀တ္ခ်င္တာ မ၀တ္ရဲရတာလဲလို႔လည္း ေတြးေတြးေနမိတယ္။ တကယ္ေတာ့ အမ်ားၾကားထဲမွာ တေယာက္တည္း ထူးထူးျခားျခားၾကီး ျဖစ္မေနခ်င္တာပါ။ ဒါေပမယ့္ ၀တ္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကို ျပင္းျပေနတယ္။

ေန႔လည္စာစားလည္း ႏွစ္ဘူတာေလာက္ ရထားစီးၿပီး ပနစူလာမွာ သြားစားခ်င္ေနတယ္။ တကယ္တမ္းေတာ့ မစားျဖစ္ပါဘူး။ ရံုးကလူေတြနဲ႔ တဖဲြ႕ၾကီး သြားရတာ အေလ့အထလုိ ျဖစ္ေနေတာ့ ငါ့ဘာသာငါ သက္သက္သြားမယ္ ေျပာရမွာ တမ်ိဳးၾကီးျဖစ္ေနတယ္။ လုိက္လိုက္သြားၿပီး စားေနက်ေတြ စားတာကိုပဲ စိတ္ထဲ မစားခ်င္ပဲျဖစ္ေနတယ္။ သူတုိ႔လည္း တခါေခၚသြားၿပီး ဧရာ၀တီမွာ ေၾကးအုိးဆီခ်က္ လုိက္ေကၽြးျဖစ္ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အျပင္ထြက္ကာနီး ဆိုင္ေရြးရင္ တရုပ္ဆိုင္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေနတာ မ်ားတယ္။ အလုပ္ပါးတဲ့ ရက္မ်ားဆို ၀ူလန္း၊ ကလန္းမန္းတီး၊ တ်ံဳ ဘာရူေလာက္ထိ သြားစားျဖစ္ေပမယ့္ ပနစူလာသြားစားၾကဖု႔ိကို ဘာရယ္မသိ ေျပာမထြက္ျဖစ္ေနတယ္။

စကားေျပာလည္းေန႔တုိင္း တရုပ္သံေတြပဲ ၾကားေနရက် အဂၤလိပ္လုိပဲ ေျပာေနက်ကေန ျမန္မာလို အားရပါးရ စကားေျပာခ်င္ေနတယ္။ နားလည္တခ်က္ မလည္တခ်က္ စကားေတြကို နားေထာင္စဥ္းစားေနရတာကို ညည္းေငြ႕လာတာလည္း ပါမယ္။ ရံုးကလူေတြနဲ႔လည္း အဆင္ေျပပါတယ္။ စိတ္ဓာတ္ျပည့္တဲ့ သူေတြနဲ႔ အလုပ္လုပ္ရတာ စိတ္ခ်မ္းသာေပမယ့္ ကုိယ္နဲ႔ စိတ္တူကုိယ္တူ အေတြးတူ အက်င့္တူ ျမန္မာ တစ္ေယာက္ေလာက္ အလုပ္ထဲ ရိွေစခ်င္သလိုျဖစ္ေနတယ္။

ေန႔လည္ ထမင္းစားတုန္းမွာ ျမန္မာေတြနဲ႔ စကားထုိင္ေျပာခ်င္တယ္။ ျမန္မာထမင္းဟင္းနဲ႔ ေန႔တိုင္းစားခ်င္ေနတယ္။ ျမန္မာလုိ ၀တ္ၿပီးေတာ့ေပါ့။ အီးေမးလ္ေရးရင္လည္း ျမန္မာလို ေရးခ်င္တယ္။ ရံုးက Things To Do List ကိုေတာင္ ျမန္မာလို ေရးထားျဖစ္တယ္။ အီးေမးလ္ေတြကိုလည္း ျမန္မာလုိ ဖတ္ခ်င္တယ္။ သတင္းစာဖတ္လည္း ျမန္မာလုိဖတ္ခ်င္တယ္။ ရံုးမွာလည္း တခါတခါ ျမန္မာလုိ ေယာင္ေယာင္ၿပီး ထြက္ထြက္သြားတတ္ေသးတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ေျပာတာပါ။ ခုတေလာ ျမန္မာေရာဂါထေနပါတယ္လု႔ိ။ ျမန္မာျပည္ျပန္ၿပီး မုန္႔ဟင္းခါးပဲ သြားေရာင္းစားရင္ ေကာင္းမလားလဲ ဟုိတေလာက စဥ္းစားေနမိေသးတယ္။ ျမန္မာျပည္က ျပန္လာတာ မၾကာေသးလို႔ အနာမက်က္ေသးတာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ အင္း...